Çocuklar Sevgiyle Doyurulmalı

İstanbul sokaklarında trafiğin yoğunluğunu hepimiz biliyoruz. Arabalar vızır vızır sağdan soldan akarken, şimdide yollara başka bir insan trafiği girdi.Ne acı ki bu trafik ne yetişkin, ne hayvan, maalesef çocuk trafiği. Mültecilerle birlikte bu oran daha da arttı.

Işıklarda beklerken karşıdan hızlı akan trafikte kim bilir

–Ah çarpacak ! - Ay ay gitti! -Araba çarpacak!

Diyerek, kaç kere hop oturup kalktım.

Daha taş çatlasa 6 yaşını geçmez.5 ve 6 yaşındaki çocukların ne işi vardı bu tehlikeli yollarda? Biz ki çocuklarımızı kapımızın önüne çıkartırken bile düşünürken, o küçücük yavruların cesurca arabaların önüne atlayıp her köşeyi çalışma alanı belirleyip dilenmeleri ülkemizde ki çalışılması gereken önemli bir konu .

Daha iyi çözümler bulunmalı. Köklü çözüm bulacak politikalar yapılmalı.

Vatansız kalmış çocukların, bilmedikleri sokaklarda dilenmeleri , para diye yalvarmaları.

Bu hayat mücadelesini geçmiş istismara dönmüş bir durum.

Sokakta ,arabaların arasında çekirge gibi zıp zıp geçen bu çocuklar, çocukluğunu unuttu mu sanıyorsunuz ???

Hayır ?

Çocuk her yerde çocuk..

Çocuk hangi milletten olursa olsun çocuk. Bunu bir kez daha sorguladım kafamda ;

Işıklarda durduğum esnada camıma yapışan çocuğa, dilimi çıkarıp parmaklarımı burnumun üstüne koyup palyaçoluk yapmak istedim.

Önce şaşırdı . Sonra gülmeye başladı.

Oda nesi çocuk ne için orda olduğunu unuttu ve çocuk olduğunu hatırladı.

Kendi oldu. Kendi…

O gülünce iki elimi kulaklarıma koyup parmaklarımı oynattım ve dilimi çıkardım. Oda bana dilini çıkardı, İki üç kere zıpladı ve şımartılmanın tadını çıkardı. Her havaya zıplaması ‘değer gördüm,beni sevdi,ben sevimliyim galiba’ duygularının patlamasıydı.

Ne çok özlemiş büyükleri tarafından şımartılmayı ? Oyunu ,gülmeyi...

Görmeliydiniz.

Daha da kahkahayla güldü çocuk.

Işıklar yandı ve ben hareket ederken elimle öpücük attım ona ve eliyle tutar gibi yaptı öpücüğü. Arkamdan defalarca öpücük atarak uğurladı ve o kadar mutluydu ki.

Yanımdaki arkadaşım

-İşte çocuğun en büyük sadakasını verdin dedi.

Bende öyle hissettim. Para verebilirsin, ayakkabı alabilirsin,ne bileyim burs bile verip okutabilirsin. Ama gülümseme ve gülümsetmenin yerini inanın hiçbir şey tutmuyor.

Doğan Cüceloğlu’nun bir sözü var hep dilimde;

İnsanın anavatanı çocukluğudur diye.

Çocukluğunu mutlu geçiren çocuklar başarıya ulaşıyor. Ve çocukluk bir daha dönmeyecek , ileri de nasıl bir insan olduğunu belirleyecek.

Çok hikaye de öyle yapmaz mıyız? Çocukluğuna inelim deriz.(!)

O yüzden çocukluğunu çaldıklarımızdan ,ileride insanlıktan nasibini almamış diye hayıflanma hakkına sahip olmadığımız gibi bunun asıl sorumlusu bizler olacağız yazık ki.

Lütfen hiç unutmayalım ‘Ey İNSANLIK!’ Çocuklar geleceğe yatırımdır. Ve Onların en büyük ihtiyacı ‘Sevgi’. Çocuklarınız ile çocuklaşın .

Tüm çocukların önünde saygıyla eğiliyorum ve öpüyorum onları.