İyi ki Büyümüşüm

gonca-profil (1)Hani ekmek elden su gölden günler vardı.

Yarın ne pişirsem diye kara kara düşünmediğimiz, misafiri hangi güne alsam diye ölçüp tartmadığımız…

Şu koca evi nasıl temizlesem, ne ikramlar hazırlasam derdimizin olmadığı…

Para yetti, yetmedi diye hesaplar yapmadığımız…

Çocukların okulu, kıyafeti, alışverişi peşinde koşmadığımız günler.

Evde süpürge çalışırken koltuktan koltuğa atlayarak çizgi film izlediğimiz, misafir gelecek diye odaya yayılan kurabiye kokusuna sevindiğimiz günler…

Zamanı doldur doldur bitiremediğimiz, tasasız çocukluk günleri…

Elimde kitabımla battaniyenin altına sokulabildiğim nadir zamanlardan birinde aklıma bunlar geliverdi, nedense…

Yaşım arttıkça zamanın daraldığı, işlerim uzadıkça günlerin kısaldığı, farkındalığım arttıkça yetişemediğim her şey, kocaman bir yumak olup, büyüdükçe büyüyor…

Hep bir şeyleri ıskalıyormuşum hissi, bir yerlere yetişememe kaygısı, yarını bugünden planlama çabası… Ne işler bitiyor, ne planladıklarım istediğim gibi oluyor.

Hiçbir şey yerli yerinde değil, tersine yoluna koymaya çalıştıkça sarpa sarıyor sanki.

Sonra kaygısız günlerimin kahramanı olan anneme ve babama büyük bir minnet duyuyorum içimden… Büyüdüğüme hayıflanıp, çocukluğuma kocaman bir özlemle.

En büyük teselli, birilerinin tasasız günlerinin kahramanı olacak olmak belki de. Şuan ki telaşlarımız çocuklarımızın yıllar sonra “Bir zamanlar ne kaygısızmışız” diyecekleri günlerin mimarı değil mi?

Bu teselli bütün yorgunluğumu alıp götürüyor uzaklara. Ve yanında kocaman bir umut getiriyor.

İyi ki büyümüşüm!

https://www.instagram.com/goncanil/


Bunlar da ilginizi Çekebilir

4 Yorum Yorum Yaz

Yorum Yaz